Fairy Books

‘How is this even possible? I have gone through so much effort and yet, there is not even a single thank you!’ This is a struggle many of us deal with in everyday life. The character in my story was no different. Read along because the best part is yet to come...

The give-away-Elve gave away all she had, every single day. Even the very best of her. Everything she owned, all she loved to do, she gave it all away. Anything to get a tiny bit of acknowledgment. If only the impossible would manifest: for everyone to like her. She felt humans were different, so she went down to the human world to have an inspirational look...

When she arrived in the human world, it took her a while to adjust. Things were a lot faster, more competitive and hasher than what she was used to. Yet, she persisted and after a few weeks, she found someone to follow up on. She noticed he was an important man. A Chief Executive Officer of a million dollar company. He had many employees and everyday presented more difficult and harsh decision to make, in order to keep himself and his company alive. The hardest thing for him to do was when he had to let go of people, because they were no longer true to who they were within his company. He could only watch how, on a regular basis, people lost themselves, whereas before they were such a good match to him and his company.

Suddenly, the Elve realised something major. He did everything to keep the Board (a difficult word for the important people who decide on the future of the company) happy. People were exactly the same as she was! They too were seeking for approval, acknowledgment, recognition. Maybe they didn’t go as far as wanting everyone to love them: some were selective in who they wanted to please, others were selective in the feeling they wanted reciprocated. Yet, all had one crucial thing in common: they didn’t do it because they loved it, but because they wanted to have something in return!

With the grandest smile ever, the Elve returned to her world. She flew to the Eldest straight away, asking them to put her down to sleep. After a lot of reasoning, they obliged her request. When she awakened, she flew out with glistening wings. The Elves who recognized her face in an instant, immediately started asking her for favours. When it made her happy, she obliged. When it didn’t give her any Energy, she refused. The give-away-Elve had become a Lucky Charm.

‘Hoe kan dit nu? Ik heb zo veel moeite gedaan en ik krijg er zelfs geen dank je wel voor terug!’

een verzuchting die velen onder ons hebben. Zo ook het personage in mijn verhaal. Hier komt het mooie stuk. Lees en leef mee…

Het geef-Elfje gaf elke dag het beste van zichzelf. Zelfs het allerbeste. Alles wat ze had, alles wat ze graag deed, alles wat ze bezat, gaf ze weg. Alles, als toch maar iemand haar erkenning zou geven. Als toch maar het onmogelijke waarheid kon zijn: dat iedereen haar graag zou zien. Ze voelde dat mensen anders in elkaar zaten en ging naar de mensenwereld om daar een kijkje te nemen. Wie weet kon het haar inspireren…

Aangekomen op de mensenwereld, duurde het even vooraleer ze gewend was. Het ging veel sneller, competitiever en harder dan in haar wereld. Toch hield ze vol en na enkele weken zag ze iemand die ze wilde volgen. Ze merkte dat het een belangrijke man was. Directeur van een groot bedrijf met grote winsten. Velen werkten voor hem en hij moest dagelijks moeilijke en harde beslissingen nemen om zichzelf en zijn bedrijf staande te houden. Het viel hem vooral zwaar als hij mensen moest laten gaan, omdat ze niet langer trouw waren aan wie ze waren binnen zijn bedrijf. Hij kon enkel toekijken hoe regelmatig mensen zichzelf verloren hoewel ze zo goed bij het bedrijf pasten.

Plots besefte het Elfje iets. Hij deed het om van zijn Raad van Bestuur (moeilijke woorden voor andere belangrijke mensen die beslisten over de toekomst van het bedrijf) toch maar tevreden te stellen. Mensen waren net hetzelfde als zij! Ze zochten ook goedkeuring, bevestiging, erkenning. Misschien dreven ze het niet zo ver dat iedereen hen graag moest zien: sommigen waren selectief in wie ze wilden behagen, anderen waren selectief in het gevoel dat ze graag terugkregen. Toch hadden ze allemaal één ding gemeen: ze deden niet iets omdat ze het graag deden, maar omdat ze er iets voor terug wilden!

Met een grote glimlach keerde het geef-Elfje terug naar haar wereld. Ze vloog meteen naar de Oudsten en vroeg haar te laten inslapen. Na veel argumenten voldeden de Oudsten aan haar verzoek. Toen ze ontwaakte, vloog ze met glinsterende vleugels naar buiten. Elfen die haar snoetje herkenden, vroegen haar meteen gunsten. Als het haar blij maakte, stemde ze toe. Als het haar geen energie gaf, weigerde ze. Het geef-Elfje was een geluks-Elfje geworden.

The future started in 2020

for some a blessing, to others a curse

situations arose, eventful and plenty

did it open your heart or just empty your purse?

If there is one thing I truly learned

it is never to take anything for granted

To struggle for the life I once yearned

has gotten me on the path to the future I wanted

Looking around me, there is plenty I see

lots to evolve if we want to survive

So emerge from your strength, you are finally free

to explore all new options, to be happy and thrive!

Het klinkt als futuristisch en heel erg ver weg

voor sommigen een zegen, voor anderen een vloek

heb jij het beter of slechter gehad op jouw nieuwe weg

zie je door alles heen wat je hart echt zoekt?

Ik heb alvast uit dit jaar al geleerd

om nooit iets als vanzelfsprekend te beschouwen

met nuchter denken blijkt niks verkeerd

in de toekomst moet je blijven vertrouwen

Als ik kijk naar anderen rondom mij

zal er nog veel gaan moeten evolueren

Voel je jezelf, sterk en ongebonden vrij

om alle nieuwe opties te exploreren

Men zegt dat je de mooiste reis maakt op het moment dat je thuiskomt, omdat je dan pas het contrast ziet tussen de omgeving waarin je vertoefd hebt, en de omgeving waarin je dagelijks leeft. Voor mij komt dit altijd met vertraging, omdat ik kan blijven hangen in het sprookje van de reis dankzij de foto's die er genomen werden. Tien bladzijden sinds we terug zijn. Mijn mooiste reis is doorheen mijn bladzijden. Niet zozeer het aantal, wel het wringende gevoel dat ervoor zorgt dat ik blijf creëren, om de rusteloosheid in mij te doen zwijgen. Onrecht? Ik schrijf het van me af. Pijn, stress? Ze bestaan niet in the wereld van oneindig geduldig papier. Mijn reis van afgelopen zomer? Die is breekbaar. Fragiel. Gemaakt van papier. Op een dag zal ze wereldwijd gaan - dat is tenminste mijn diepste hartenwens - als verhaal ingepakt in liefde door de schrijfster. Terwijl de wereld al begint te razen in september-modus, blijf ik nog heel eventjes staan om te genieten. Lezen jullie met me mee?

One says you arrive at the peak of your journey when you come home, as you observe the contrast between the environment you have been in, and the environment you spend your daily life in. To me, this comes with a delay, because I can linger in the fairy tale of the journey, thanks to the pictures which were taken there. Ten pages were created since we got back. My greatest journey is through my pages. Not as much the number, but the wrenching feeling which keeps me creating, in order to stop the restlesness inside of me. Injustice? I start to write. Pain, stress? They don't exist in the world of never ending patient paper. My journey of the summer? It has been fragile. Breakable. Paper-made. One day, it will go global, or that is my heartfelt hope, as a story wrapped in love by its writer. While the world is raging in september-mode, I will stand still for just a while longer. Will you guys read along with me?  

Friday before the International Day of the Fairy Tale, this conversation took place.

"Sometimes I admire how people can have such imagination."

"Why do you say that? Don't you have dreams or magical thoughts of your own?"

"To me, life is what it is. What you see, is what you get. I can't summon or create anything else. I respect people who can but I am not one of them."

"How do you get motivated? What makes you get out of bed in the morning, ready to start a fresh day?"

"To be honest, I never think about that. I am happy enough if I make it through the day."

"How do you get joy of life, happiness from inexplicable events?"

"By respecting the fact you can. Tell me, how do you do that"?

"When walking through a park, everyting is vibrating with life. Poetry starts running through my veins. My words sound different, life flows, I feel more elegant. Each creature is a gift in a fairy tale I have the infinite honour of walking through. Does that sound stupid?"

"Not at all, more like something I will never experience. I am happy that people like you exist. Without you, this place would be infinitely boring."

Yup, we as Elven People have our work cut our for us 

 

De vrijdag voor de Internationale Dag van het Sprookje, vond deze conversatie plaats.

"Soms vind ik het knap hoe mensen zo veel fantasie kunnen hebben."

"Waarom vind je dat? Heb je zelf geen dromen of fantastische gedachten?"

"Voor mij is het leven wat het is. Wat je ziet, dat is er. De rest kan ik niet oproepen. Ik heb wel respect voor mensen die het kunnen maar ik niet."

"Hoe motiveer je je dan? Wat zorgt dat je 's morgens opstaat en zin krijgt in de dag, in het leven?"

"Daar denk ik eerlijk gezegd niet over na. Ik ben al blij dat ik de dag doorkom."

"Hoe haal je je vreugde, je vrolijkheid uit de dingen die je niet kan verklaren?"

"Door te respecteren dat jij dat kan. Vertel eens, hoe zie jij dat?"

"Als ik wandel door een park, dan leeft alles. Ik word er poëtisch van. Mijn woorden klinken anders, het vloeit meer, ik voel me eleganter.

Elk levend wezen is een geschenk in een sprookje waar ik doorheen mag lopen. Klinkt dat stom?"

"Nee, eerder als iets dat ik nooit zal ervaren, maar des te blijer ben dat er mensen als jij bestaan. Anders zou de boel hier maar saai zijn."

Wij Elfen hebben nog veel werk voor de boeg 

 

"Als mijn wortels de aarde beroeren,

mijn kruin eeuwige wijsheid verspreidt,

laat je door verhalen vervoeren,

kijk waartoe het pad je leidt.

Verschoning voor de Oude taal,

ter ere van Nissa enkel nu met rijm.

Gefascineerd door mensen allemaal,

verhaal me hoe jullie dagen zijn.

Waar donkerte heerst, verspreiden wij Licht,

dus laat mijn stengels jouw verdriet vervloeden

zodat vanaf heden op je aangezicht

alles badend in zon, een lach kan bespoeden"

"If my great roots may touch the earth

the leaves of crown take wisdom beyond

let stories guide you away from hurt

where creatures and nature all bond

Forgiveness for my language old

in Nissa's honour I shall rhyme no more.

Fascinate me, your adventures unfold

enchant me with what moves you to your core.

Where Darkness reigns, we spread the Light

black is conquered by the Sun

let fear and hurt forever glide

for then our Mission has begun"

Al wat hard is zal een Elf schaden

hard geluid, gemene woorden, fel licht

enkel zuivere pure liefde in alle daden

tovert een glimlach op ons gezicht

Felle prikkels zorgen voor pijn

dan kruipen we weg, een stukje van ons gaat dood

de wereld van mensen laat ons nooit onszelf zijn

dus verschuilen we pijn, tranen en ademnood

Liever nog eenzaam en dagen alleen

dan marteling van een wereld zo scherp als een mes

ook al gaan snikken door merg en been

nooit springt er iemand voor ons in de bres

Hebben we eindelijk iemand gevonden

honger gestild van aanraking op huid

zijn we toch nog dagelijks verplicht gebonden

aan de hel van te veel, te fel en te luid

Een bloem die verwelkt, een kaars die dooft

pas na maanden wordt het opgemerkt

geen lid van het mensdom dat ooit gelooft

dat ze zelf alle Elven de dood in hebben gewerkt

De ironie dat we ons niet aan hoeven te passen

is hypocriet als je erover denkt

als mensen zouden luisteren naar andere rassen

is de enige drank puur geluk dat men schenkt

Een Elf mag niet boos zijn, wel lief en zacht

liefst nog met vleugels en rokje te kort

niemand geeft een moer om onze stille kracht

die taant en dagelijks stiller wordt

Hoe kan het ook anders, ze kennen ons niet

al wat mens niet kent maakt hij kapot

het jammere dat niemand daarbij ziet

is dat hij eigenlijk zichzelf bedot

Als mens onze zachtheid zou omarmen

in plaats van zijn macht, vertoon en moord

zouden we innerlijk zeer veel verwarmen

werd nooit nog een harmonie verstoord

Laat mij nu de zachtheid de wereld in dragen

als tegengif voor bruut geweld

je hoeft het mij zelfs niet te vragen

graag ben ik dagelijks een kleine held

Wat zou ik graag jullie gezichten zien

wanneer je zou beseffen wat je hebt gedaan

voor elk woord heeft een Elf er tien

die, als je’t zou voelen, versteld zou doen staan