Fairy Books

De vrijdag voor de Internationale Dag van het Sprookje, vond deze conversatie plaats.

"Soms vind ik het knap hoe mensen zo veel fantasie kunnen hebben."

"Waarom vind je dat? Heb je zelf geen dromen of fantastische gedachten?"

"Voor mij is het leven wat het is. Wat je ziet, dat is er. De rest kan ik niet oproepen. Ik heb wel respect voor mensen die het kunnen maar ik niet."

"Hoe motiveer je je dan? Wat zorgt dat je 's morgens opstaat en zin krijgt in de dag, in het leven?"

"Daar denk ik eerlijk gezegd niet over na. Ik ben al blij dat ik de dag doorkom."

"Hoe haal je je vreugde, je vrolijkheid uit de dingen die je niet kan verklaren?"

"Door te respecteren dat jij dat kan. Vertel eens, hoe zie jij dat?"

"Als ik wandel door een park, dan leeft alles. Ik word er poëtisch van. Mijn woorden klinken anders, het vloeit meer, ik voel me eleganter.

Elk levend wezen is een geschenk in een sprookje waar ik doorheen mag lopen. Klinkt dat stom?"

"Nee, eerder als iets dat ik nooit zal ervaren, maar des te blijer ben dat er mensen als jij bestaan. Anders zou de boel hier maar saai zijn."

Wij Elfen hebben nog veel werk voor de boeg