Fairy Books

Men zegt dat je de mooiste reis maakt op het moment dat je thuiskomt, omdat je dan pas het contrast ziet tussen de omgeving waarin je vertoefd hebt, en de omgeving waarin je dagelijks leeft. Voor mij komt dit altijd met vertraging, omdat ik kan blijven hangen in het sprookje van de reis dankzij de foto's die er genomen werden. Tien bladzijden sinds we terug zijn. Mijn mooiste reis is doorheen mijn bladzijden. Niet zozeer het aantal, wel het wringende gevoel dat ervoor zorgt dat ik blijf creëren, om de rusteloosheid in mij te doen zwijgen. Onrecht? Ik schrijf het van me af. Pijn, stress? Ze bestaan niet in the wereld van oneindig geduldig papier. Mijn reis van afgelopen zomer? Die is breekbaar. Fragiel. Gemaakt van papier. Op een dag zal ze wereldwijd gaan - dat is tenminste mijn diepste hartenwens - als verhaal ingepakt in liefde door de schrijfster. Terwijl de wereld al begint te razen in september-modus, blijf ik nog heel eventjes staan om te genieten. Lezen jullie met me mee?